Maandag 13 september 2010In de Hiddingerberg te Steenwijk komt rond het avonduur de stuurgroep van het project "Tsjernobyl 25 jaar na dato" bijeen om de plannen voor een nationale herdenking te bepalen in het kader van het feit dat het volgend jaar op 26 april 2011 al weer 25 jaar geleden is dat de wereld werd opgeschrikt vanwege de ramp in de kerncentrale van Tsjernobyl. Aanwezig zijn hier en nu drie vertegenwoordigers (waaronder de voorzitter) van de Stichting Rusland Kinderhulp, de voorzitter van het Landelijk Platform Hulp Tsjernobylkinderen en ik vertegenwoordig zowel het Nederlands Bijbelgenootschap als VU-connected van de Vereniging VU-Windesheim.
Inmiddels al meer dan 24 jaar hebben een groot aantal vrijwilligersorganisaties zich bezig gehouden met humanitaire hulpverlening aan de slachtoffers van deze vreselijke kernramp, die velen van ons nog vers in het geheugen staat gegrift. Toen ruim acht maanden later onze oudste zoon in Delfzijl werd geboren, zat de schrik er bij velen nog behoorlijk in. Ook wij - prille ouders - werden geconfronteerd met voedingsadviezen om te voorkomen dat babies, kinderen, volwassenen en ouderen schadelijke invloed zouden ondervinden van bijvoorbeeld het eten van groente van de koude grond. Vooral spinazie was toen een verdachte groente.
In de afgelopen 24 jaar zijn zo'n miljoen Witrussische kinderen door humanitaire hulporganisaties voor een periode van enkele weken naar onder andere het westen van Europa gehaald om hier aan te sterken. Zo werd jaren geleden ook de toen nog tienjarige Oxcana als Witrussisch gastkind voor een periode van acht weken in ons gezin opgenomen. Dat werd vanuit de Stienser kerkelijke Diaconieën mogelijk gemaakt door de Werkgroep Stiens van de Stichting Rusland Kinderhulp. Dat dit Witrussische meisje zoveel positieve impact op ons gezinsleven zou krijgen, hadden wij vooraf nooit bevroed. Het was voor de humanitaire hulpverlening aan Wit-Rusland maar een druppel op een gloeiende plaat, maar voor onze beide gezinnen daar in Wit-Rusland en hier in Stiens betekende het een onuitwisbare verandering in ons beider gezinsleven.
En zo hebben die tientallen vrijwilligersorganisaties, honderden vrijwilligers en duizenden gastouders samen jarenlang een essentiële bijdrage geleverd aan het geven van hoop en blijdschap aan een groot deel van de generatie kinderen die opgroeide in de door radioactieve neerslag besmette gebieden van Wit-Rusland. Stuk voor stuk zijn het allemaal kleine gebaren, maar ze misten hun positieve uitwerking niet.
Om daar na 25 jaar met zijn allen eens nadrukkelijk en dankbaar bij stil te staan, hebben we in het afgelopen voorjaar het initiatief genomen om met de weinige middelen die ons ter beschikking staan - want geld is er nauwelijks - een zo groot mogelijke herdenking te organiseren omtrent deze kernramp en om bovenal met alle betrokkenen en belangstellenden zo uitgebreid mogelijk te vieren dat je met al die kleine gebaren van humanitaire hulp wel degelijk in staat bent om voor onze verre naaste geloof in de toekomst, hoop op een betere wereld en liefde in het hart van hun wereld en in hun families te schenken.
We zijn aanvang 2010 met niets begonnen. Inmiddels zijn we zover dat organisaties en vrijwilligers zich bereid verklaren om ons te helpen. Vandaag hebben we enkele concrete plannen geformuleerd. Nu de middelen nog; de tijd zal het leren. En de komende dagen, weken en maanden zal duidelijk worden wat al onze inspanningen zullen opleveren voor, op en na de 26e april 2011, want dán is het: .... Tsjernobyl 25 jaar na dato! ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten